Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/459

 — Wiesz dobrze, wicehrabio, iż często zawierzam trafowi i nigdy się nie potrzebuję nań żalić.
 — Może się jednak zdarzyć, że tydzień, dwa, trzy upłynie i pani nie napotka króla.
 — To prawda.
 — A proces będzie sądzony w poniedziałek czy we wtorek.
 — We wtorek, proszę pana.
 — Dziś mamy piątek.
 — W takim razie — rzekła pani Dubarry z miną zrozpaczoną — nie można już na to liczyć.
 — Jakby to zrobić? — podchwycił hrabia, udając zamyślenie głębokie. — Do djabła...
 — Możeby posłuchanie w Wersalu? — rzekła nieśmiało pani de Béarn.
 — O! nie uzyska go pani.
 — Przy pani protekcji?
 — Nic to nie znaczy. Jego Królewska Mość nienawidzi rzeczy urzędowych, a obecnie zaprzątnięty jest jedną głównie sprawą...
 — Sprawą izb narodowych? — zapytała pani de Béarn.
 — O nie, moją prezentacją u dworu.
 — A! — zawołała stara arystokratka.
 — Wiadomo pani zapewne, że pomimo opozycji pana de Choiseul, pomimo intryg pana de Praslin i pomimo zabiegów pani de Grammont, król postanowił, iż będę przedstawioną.
 — Nic o tem nie wiedziałam, pani hrabino.