Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/461

 — Więc co?
 — Nie mieliśmy wtedy żadnego układu z baronową d’Alogny.
 — Mówisz, jak sfinks, mój drogi, nie rozumiem cię zupełnie.
 — Jakto, nie rozumiesz?
 — Nic a nic.
 — Założę się, że pani rozumie.
 — Przepraszam, nie mogę się domyślić...
 — Przed ośmiu dniami nie mieliśmy matki chrzestnej...
 — No tak.
 — Otóż pani... może zanadto jestem śmiały?
 — Nie, panie, niech pan mówi,
 — Pani byłaby ci usłużyła, a to co robi król dla pani d’Alogny, dla niejby uczynił.
 Pieniaczka zrobiła wielkie oczy.
 — Niestety! — wyrzekła.
 — O! gdyby pani wiedziała — ciągnął dalej Jan, z jaką łaskawością król uprzedzał jej życzenia. Gdy się tylko dowiedział, że baronowa ofiaruje się na matkę chrzestną Joanny: „Doskonale — powiedział — znudziły mnie te wszystkie hultajki dumniejsze, jak się pokazuje, ode mnie.
 Hrabino, przedstawisz mi tę damę, nieprawdaż? Może ma proces, należność jaką?...“
 Oczy pani de Béarn rozszerzały się coraz więcej.
 — Jedna tylko rzecz — dodał król — gniewa mnie.