Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/462

 — Nie podobało się coś królowi?
 — Tak jest. „Jedna rzecz mnie gniewa; dla wprowadzenia na dwór pani Dubarry, chciałbym nazwiska historycznego“. I mówiąc to, Najjaśniejszy Pan patrzył na portret Karola I-go!
 — Najjaśniejszy Pan — rzekła stara pieniaczka — mówił to z powodu połączenia Dubarry-Moor’ów ze Stuartami, o którem wspominał pan przed chwilą.
 — Tak właśnie.
 — Faktem jest — mówiła pani de Béarn z intonacją trudną do oddania — że o d’Alogny’ch nie słyszałam nigdy.
 — Dobra to jednak rodzina — rzekła hrabina.
 — Dali nawet podobno jakieś dowody...
 — A! mój Boże — krzyknął nagle Jan, zrywając się z fotela gwałtownie.
 — Co ci się stało? — zapytała pani Dubarry, starając się powstrzymać śmiech, na widok wykrzywiań brata.
 — Może się pan ukłuł? — spytała stara hrabina z troskliwością.
 — Nie — odrzekł Jan, siadając — nie, tylko przychodzi mi świetna myśl do głowy.
 — Cóż to za myśl! — rzekła hrabina śmiejąc się — że cię prawie przewróciła!
 — Musi być bardzo dobra! — dodała pani de Béarn.
 — Wyśmienita!