Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/463

 — To niech nam pan ją powie.
 — Jest tylko jedno nieszczęście.
 — Jakie znowu?
 — Nie można myśli mojej wykonać,.
 — Powiedz pan jednakże.
 — Doprawdy, boję się, ażeby żalu próżnego nie wywołać.
 — Nie zważaj pan, wicehrabio, mów.
 — A gdyby powiedzieć pani d’Alogny o uwadze króla, jaką uczynił, patrząc na portret Karola I-go.
 — Ależ, wicehrabio, byłoby to niegrzecznie...
 — Tak, to prawda.
 — Nie myślmy lepiej o tem.
 Pieniaczka westchnęła.
 — Szkoda wielka — ciągnął wicehrabia jakby do siebie — wszystko dobrzeby się składało; matrona rozumna, z nazwiskiem historycznem, trafia się zamiast pani d’Alogny; wygrywa proces, syn jej zostaje pułkownikiem, wracają jej koszta procesu. Nie, podobnego szczęścia nie spotyka się w życiu dwa razy!
 — O z pewnością nie! — wyrzekła pani de Béarn odurzona,.
 — Widzisz, braciszku — zaczęła ze współczuciem hrabina — zasmuciłeś panią. Czyż nie dosyć, iż nie mogę nic zrobić dla niej u króla przed prezentacją moją?
 — O! gdybym mogła odroczyć termin procesu!