Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/465

kuje i pragnie się odwdzięczyć. Pani wtedy zaczyna o procesie...
 Dubarry błyszczącym wzrokiem patrzyła na starą damę, która zaczęła potrochu domyślać się podejścia.
 — O ja, taka nienacząca osobistość, czyżby Jego Królewska Mość chciał...
 — W tym wypadku dobre chęci wystarczą — powiedział Jan.
 — Jeżeli tylko o to chodzi...
 — Myśl jest doskonała — rzekła Dubarry z uśmiechem — lecz może pani hrabina nawet dla procesu, nie podjęłaby się udawania?...
 — A któżby o tem wiedział? — rzekł Jan.
 — Rzeczywiście — odparła hrabina, chcąc się wykręcić — wolałabym oddać pani inną, ważniejszą usługę i zyskać jej przyjaźń...
 — Bardzo pani łaskawa, — odpowiedziała Dubarry z ironją.
 — Posiadam jeden jeszcze sposób — rzekł Jan.
 — Aby przysługa moja była prawdziwą?
 — Jak uważam, wicehrabio, stajesz się poetą — rzekła Dubarry — pan Beaumarchais mógłby ci pozazdrościć.
 — Żarty na bok — powiedział Jan. — Czy dobrze jesteś siostrzyczko z baronową d’Alogny?
 — Jak najlepiej.