Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/469

 — Sprzymierzeni spojrzeli na swą ofiarę.
 — Mam syna — rzekła.
 — Tem lepiej! jedna więcej podpora dla rządu, wierny sługa królewski.
 — Czy zrobionoby cokolwiek dla mego syna?
 — Ja za to ręczę — rzekł Jan — zostałby co najmniej pułkownikiem w gwardji.
 — Czy posiada pani więcej krewnych? — zapytała faworyta.
 — Mam jeszcze siostrzeńca.
 — I dla niego coś wymyślimy.
 — Zajmiesz się tem, wicehrabio — dodała, śmiejąc się, faworyta.
 — Więc gdyby król uczynił to wszystko dla pani, czy byłabyś mu wdzięczną?
 — Uważałabym go za najwspanialszego z monarchów, a panią za najłaskawszą, gdyż miałabym to przekonanie, że pani najwięcej dla mnie uczyniła.
 — Niech pani uważa, że umowa nasza traktowana jest poważnie.
 — Wiem pani, i zgadzam się — odrzekła stara, blada ze wzruszenia.
 — Pozwoli mi pani, abym z Jego Królewską Mością o niej pomówiła?
 — Proszę o ten zaszczyt — odpowiedziała pieniaczka z westchnieniem.
 — Nastąpi to najpóźniej dziś wieczorem —