Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/475

 — Pozostanę więc sam. Coraz lepiej. — Co masz do załatwienia w Paryżu?
 — Widzieć się muszę z panią Dubarry i powiadomić ją, że król przybył do Luciennes.
 — Aha!... Hrabina poleciła ci zatem, abyś mi to powiedział?
 — Tak, panie.
 — A czy nie powiedziała co mam robić tymczasem?
 — Powiedziała, że pan będzie spał.
 — Zapewne — pomyślał król, — niezwłocznie nadjedzie, przygotowywa z pewnością jakąś nową dla mnie niespodziankę.
 I głośno dodał:
 — Jedź-że prędko i sprowadź tu hrabinę... Ale, ale, jakże pojedziesz?
 — Na wielkim białym koniu w czerwonym czapraku.
 — A jak prędko biały koń stanie w Paryżu?
 — Nie wiem — odpowiedział murzyn, — ale on umie pędzić szybko, a Zamor lubi szybko jechać.
 — No, to całe szczęście, że Zamor lubi szybko jeździć.
 I stanął w oknie, by popatrzeć na odjeżdżającego.
 Lokaj wysokiego wzrostu, podsadził murzynka na konia, i Zamor puścił się galopem ze szczęśliwą, a właściwą dziecięcemu wiekowi nieświadomością niebezpieczeństwa.