Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/478

zalecono mu bowiem udać, iż nie wie nic o przybyciu królewskiem.
 Potem, gdy usłyszał trzeszczącą pod stopami władcy posadzkę, zaczął mazać pędzelkiem pyzatego amorka, skradającego się do pasterki w błękitnym gorseciku i słomianym kapeluszu.
 Serce mu biło, ręka drżała.
 Ludwik XV stanął na progu.
 — O! panie Boucher — zawołał, — jakże cię czuć terpentyną!
 I poszedł dalej.
 Biedny Boucher, jakkolwiek znał mało artystyczne usposobienie króla, spodziewał się jednak czegoś innego i omało nie spadł na ziemię, dotknięty zawodem jaki go spotkał.
 Zszedł z drabiny i ze łzami w oczach, nie zeskrobawszy palety i pozostawiając pędzle nieumyte, opuścił gabinet.
 Jego Królewska Mość spojrzał na zegarek.
 Siódma dochodziła.
 Wszedł do pałacu, podrażnił się z małpką, posprzeczał z papugą i obejrzał jednę po drugiej wszystkie chińskie figurki ustawione na etażerkach.
 Nadeszła noc.
 Król nie znosił ciemności. Zapalono zatem światła.
 Ale jeszcze bardziej nienawidził samotności.
 — Konie niech będą za kwadrans! — zawołał i dodał do siebie: — pozostawiam jej jeszcze pięt-