Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/482

 — I cóż, Chon, ty z pewnością powiesz mi prawdę!
 — O! Najjaśniejszy Panie — odpowiedziała — zupełnie źle trafiliście. Prawdę! Po raz pierwszy chyba przytrafiłoby mi się to w życiu. Jeżeli chcecie ją usłyszeć, zwróćcie się do Joanny; ona kłamać nie potrafi:
 — Czy to prawda, hrabino?
 — Najjaśniejszy Panie, — Chon dobre ma o mnie zdanie. Dobry przykład mnie zgubił i od dzisiejszego wieczora gotowa jestem kłamać, jak prawdziwa hrabina.
 — Zatem — odezwał się król — Chon ma coś, co przedemną ukrywa.
 — Daję słowo, że nie.
 — Jakieś książątko, jakiś markizek, czy wicehrabia, do któregośmy jeździli?...
 — Nie sądzę — odpowiedziała hrabina.
 — A cóż ty, Chon, na to?
 — Nie sądzimy, Najjaśniejszy Panie, Należałoby, zażądać raportu policji o tem.
 — Pana de Sartines, czy mojej?
 — Pana de Sartines.
 — Ile Wasza Królewska Mość ofiaruje mu za to?
 — Jeżeli to będzie coś ciekawego, nie będę się targował.
 — Daj więc pierwszeństwo mojej policji, Najjaśniejszy Panie. Usłużę ci... po królewsku.
 — Sprzedasz samą siebie?...