Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/483

 — Czemu nie, jeżeli zapłata będzie odpowiednią.
 — Zgoda zatem! Jakiż ten raport? Tylko bez kłamstw, przedewszystkiem.
 — Francjo! obrażasz mnie.
 — Chciałem powiedzieć, bez wykrętów.
 — A zatem, Najjaśniejszy Panie, przygotuj kapitały, bo raport zaraz będzie.
 — Gotów jestem — rzekł król, pobrzękując kilku sztukami złota w kieszeni.
 — Przedewszystkiem, pani hrabina Dubarry, widzianą była w Paryżu około drugiej z południa.
 — To już wiem. Cóż dalej?...
 — Przy ulicy de Valois.
 — I to wiem także.
 — Około szóstej, podążył Zamor za nią.
 — I to możebne; ale co pani Dubarry robiła przy ulicy de Valois?
 — Była u siebie.
 — Rozumiem; po co jednak jeździła do siebie?
 — By się spotkać ze swoją matką chrzestną.
 — Ze swoją matką chrzestną! — powiedział król ze skrzywieniem, którego pokryć nie potrafił, więc się ma zamiar ochrzcić?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, w wielkiej chrzcielnicy wersalskiej.
 — Na honor, źle czyni; tak jej dobrze było w pogaństwie!
 — Cóż chcesz, Najjaśniejszy Panie! — znasz przysłowie, że „to nęci, czego się nie posiada“.
155