Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/484

 — Chcemy zatem mieć chrzestną matkę?
 — I mamy ją, Najjaśniejszy Panie.
 Król wzruszył ramionami.
 — Przepadam za tym ruchem, Najjaśniejszy Panie; — dowodzi on, że byłbyś niepocieszony na widok przegranej Grammont’ów, Guemenée’ych i wszystkich świętoszek dworu.
 — Co takiego?
 — Bezwątpienia, sprzymierzasz się z tymi ludźmi!
 — Ja?... Hrabino, dowiedz się i zapamiętaj na zawsze, że król sprzymierza się tylko z królami.
 — Prawda; lecz wszyscy twoi królowie są przyjaciółmi pana de Choiseul.
 — Powróćmy do owej chrzestnej matki, hrabino.
 — I ja to wolę, Najjaśniejszy Panie.
 — Udało ci się więc ją sfabrykować?
 — Znalazłam ją, znalazłam hrabinę de Béarn, z rodziny książąt, którzy nawet panowali ongi. Pani de Béarn nie przyniesie ujmy sprzymierzeńcom sprzymierzeńców Stuartowskich, tak się spodziewam.
 — Hrabina de Béarn — zauważył ze ździwieniem król. Znam jedną tylko, która mieszkać powinna w okolicy Verdun.
 — Ta sama; umyślnie podróż odbyła...
 — Ona ci więc poda rękę?
 — Obydwie!