Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/485

 — Kiedyż to?
 — Jutro o jedenastej z rana będzie miała zaszczyt być przezemnie przyjętą na sekretnem posłuchaniu; i jednocześnie, jeżeli to nie będzie zbyt niedyskretnem, zażąda od króla oznaczenia dnia, a król oznaczy najbliższy jaki można, czy nie tak, panie Francjo?
 Król począł się śmiać, niezbyt jednak szczerze.
 — Zapewne, zapewne — powiedział, całując hrabinę w rękę.
 Naraz, jakgdyby coś sobie przypomniał:
 — Jutro, o jedenastej — zawołał.
 — W czasie śniadania...
 — To niemożebne, moja droga.
 — Jakto! niemożebne?
 — Nie będę tu na śniadaniu, powracam dziś wieczorem.
 — A to co znowu? — powiedziała pani Dubarry, czując zimno przenikające aż do serca. — Odjeżdżasz, Najjaśniejszy Panie?
 — Muszę, droga hrabino, wyznaczyłem tę godzinę panu de Sartines dla bardzo pilnej pracy.
 — Wola Twoja, Najjaśniejszy Panie; ale zjesz kolację chociaż, mam nadzieję...
 — O! tak, być może... jestem dziś głodny, będę na kolacji.
 — Każ podawać, Chon — powiedziała hrabina, dając jej znak mający widoczną łączność z umówionym z góry planem.