Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/496

gival do Maisons. Słowik improwizował jedną z tych cudnych melodyj, które w maju śpiewa jedynie.
 Ludwik XV ani poeta, ani marzyciel, ani artysta, człowiek zmaterjalizowany, nie odczuwał tych wszystkich piękności.
 — Proszę cię, hrabino — powiedział z widoczną złością — niech do djabła ustaną już raz te żarty.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedziała hrabina ze śliczną minką, którą zawsze króla rozbrajała — ja tu nie rozkazuję!
 — Ani ja także — powiedział Ludwik XV, — widzisz jak mnie słuchają.
 — Nie więcej jak mnie, Najjaśniejszy Panie.
 — Któż więc tu rozkazuje? może ty Chon?
 — Ja?... — odpowiedziała młoda kobieta — ja nie lubię słuchać, a tembardziej rozkazywać.
 — Któż zatem jest tu panem?
 — Gubernator, Najjaśniejszy Panie.
 — Pan Zamor?
 — Tak..
 — A prawda; proszę zadzwonić na kogokolwiek.
 Hrabina z zachwycającą obojętnością wyciągnęła rączkę do dzwonka.
 Ukazał się lokaj, prawdopodobnie wyuczony także swej roli.
 — Gdzie gubernator? — powiedział król.
 — Gubernator — odpowiedział z uszanowaniem służący — pilnuje bezpieczeństwa zamku.