Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/499

 — Pani to na serjo mówisz? — zapytał Ludwik XV.
 — Zrobił właśnie omlet z jaj bażancich, na który niezmiernie liczył...
 — Omlet z jaj bażancich, ależ przepadam za takim omletem!
 — Cóż robić?...
 — A no, nie unieszczęśliwiajmy, kochana hrabino, twojego kucharza — rzekł król, śmiejąc się, a może zanim zjemy i pan Zamor nareszcie powróci.
 — Wyborna myśl! Najjaśniejszy Panie!... zawołała hrabina, nie mogąc ukryć radości z tej pierwszej wygranej.
 — Któż nam będzie usługiwał? — powiedział król, oglądając się napróżno za lokajem.
 — Czyż kawa, którą sama zwykle podaję Waszej Królewskiej Mości, mniej się Wam smaczną wydaje? — rzekła Dubarry.
 — Nie, hrabino, nawet wtedy, gdy sama ją przyrządzasz.
 — Zatem chodźmy, Najjaśniejszy Panie.
 — Jakto, dwa tylko nakrycia? — zapytał król. Czy Chon już po kolacji?
 — Nie ośmieliłybyśmy się, Najjaśniejszy Panie, bez wyraźnego rozkazu...
 — Co znowu! — rzekł król, biorąc sam talerze z etażerki. — Chodź mała Chon, siadaj tam naprzeciwko nas.
 — O! Wasza Królewska Mość... — wyjąkała Chon.