Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/500

 — No, no, nie udawaj pokornej, hipokrytko! Hrabino, siadaj obok mnie. Ach, jaki masz profil prześliczny!
 — Dziś to dopiero zauważyłeś, Najjaśniejszy Panie?
 — Przyzwyczaiłem się patrzeć na ciebie „en face“, hrabino.
 Naprawdę, doskonałego macie kucharza, wyborna zupa!
 — Dobrze więc, że odprawiłam poprzedniego?
 — Naturalnie.
 — Przyznajecie więc, Najjaśniejszy Panie, że skorzystałam na tem?
 — Nie rozumiem, co chcesz powiedzieć, hrabino.
 — Oto, skoro ja oddaliłam mego Choiseul’a, oddalcie i wy swojego.
 — Nie mówmy o polityce, hrabino, bardzo cię o to proszę, nalej mi lepiej madery.
 Król podsunął szklankę, hrabina ujęła karafkę rączką prześliczną i nalewała.
 — Nie śpiesz się, hrabino, nalewaj powoli — rzekł król.
 — Ażeby nie zmącić wina, Najjaśniejszy Panie?
 — Nie, ale żebym mógł dłużej podziwiać twoją rączkę.
 — Wasza Królewska Mość jest dziś w usposobieniu do robienia odkryć.
 — Na honor! tak, hrabino — rzekł król, któ-