Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/502

Mość ma zamiar nam powiedzieć, należą do dziesięciu tysięcy wybranych?
 — Nie, hrabino, te do ciebie są skierowane.
 — Do mnie?
 — Tak, do ciebie, hrabino.
 — Przez kogo?
 — Przez pana Voltaire’a.
 — I on je polecił Waszej Królewskiej Mości?...
 — O nie, przesłał je wprost pod adresem pani.
 — Jakto?... bez listu?
 — Przeciwnie, z bardzo eleganckim bilecikiem.
 — A! rozumiem: Wasza Królewska Mość pracował dziś rano z dyrektorem poczty.
 — Naturalnie.
 — Proszę, Najjaśniejszy Panie, raczcie mi przeczytać te wiersze pana Voltaire’a.
 Ludwik XV rozłożył papier i wiersze odczytał. Poeta pochlebiał hrabinie, porównywując ją do Wenus, bogini miłości, lecz równocześnie brał w obronę pana de Choiseul, którego, jak ongiś Odysseusza, ścigała bogini swym gniewem.
 — Stanowczo, Najjaśniejszy Panie — rzekła hrabina, więcej dotknięta, niż wdzięczna — stanowczo pan Voltaire chce się pogodzić z wami.
 — Próżne zabiegi — powiedział Ludwik XV duch to niespokojny, przewróciłby wszystko do góry nogami, gdyby znów znalazł się w Paryżu.
 Niech się uda do przyjaciela swego, Fryderyka II, ja mam dosyć pana Rousseau.