Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/503

 Ale weź te wiersze, hrabino, i zastanów się nad niemi.
 Hrabina wzięła papier, zwinęła i położyła obok talerza.
 Król patrzył, co robi Dubarry.
 — Najjaśniejszy Panie — odezwała się Chon — może trochę tego tokaju? Pochodzi z piwnic cesarza austrjackiego — dodała hrabina — można więc być dla niego z całem zaufaniem.
 — Z piwnic cesarskich?... — rzekł król — ja tylko taki posiadam.
 — Dostałam go od piwniczego Waszej Królewskiej Mości.
 — Jakto! przekupiliście go?...
 — Nie, rozkazałam mu tylko.
 — To dobrze powiedziane, hrabino. Król jest skończonym głupcem.
 — O tak! ale pan Francja...
 — Pan Francja ma tyle przynajmniej rozumu, że kocha was z całego serca.
 — Ach, dlaczegóż Najjaśniejszy Panie, nie jesteście naprawdę tylko panem Francją?
 — Hrabino!... nie chcę mówić o polityce.
 — Czy król będzie pił kawę? — zapytała Chon.
 — Naturalnie.
 —Czy Wasza Królewska Mość sam ją sobie ugotuje, jak zwykle? — zapytała hrabina.