Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/505

 — A! Zamor? Ba! cóż mi z tego przyjdzie?
 — Mieliście jechać do Marly, Najjaśniejszy Panie.
 — Prawda — rzekł król, powstając — dobrza zatem, chodźmy zobaczyć, hrabino, chodźmy.
 Pani Dubarry dała znak Chon, a ta znikła w tej chwili.
 Król rozpoczął poszukiwania z daleko jednak mniejszą werwą niż porzednio. Mędrcy dowodzą, że sposób zapatrywania się na rzeczy, zależy zawsze od stanu żołądka.
 Król był w wyśmienitym humorze.
 Po przejściu kilkunastu kroków, cudowny zapach zwrócił znowu jego uwagę.
 Rozwarły się drzwi do ślicznego pokoju, obitego atłasem niebieskim, zarzuconego świeżemi kwiatami i oświeconego światłem tajemniczem, a w głębi ukazała się alkowa, do której od dwóch godzin zmierzała piękna czarodziejka.
 — Otóż Najjaśniejszy Panie, — rzekła — zdaje się, że Zamora nie znajdziemy, jesteśmy zamknięci i chyba oknem wydostalibyśmy się z zamku?
 — Czy razem z łóżkiem? — zapytał król.
 — Najjaśniejszy Panie — odrzekła hrabina z prześlicznym uśmiechem — używajmy, lecz nie nadużywajmy.
 Król, śmiejąc się, wziął hrabinę w objęcia — a ona upuściła piękną różę, która osypała się, padając na dywan.