Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/507

tał — nie zasiądziemy do śniadania? Możnaby rzec, że chcesz mnie wyprawić naczczo.
 — Boże uchowaj, Najjaśniejszy Panie! — odpowiedziała Dubary — sądziłam jednak, że Wasza Królewska Mość ma w Marly rendez-vous z panem de Sartines.
 — Na Boga! — zawołał król — możnaby przecie kazać powiedzieć Sartinowi, ażeby tu przyjechał, to tak blisko.
 — Wasza Królewska Mość raczy mi wierzyć — odpowiedziała hrabina z uśmiechem, — że nie Wy pierwsi powzięliście ten projekt.
 — A zresztą poranek jest za piękny: — chodźmy na śniadanie.
 — Należałoby jednak, Najjaśniejszy Panie, wydać niektóre rozporządzenia.
 — Dla pani de Béarn?
 — Tak właśnie! I dzień oznaczyć.
 — Co za dzień?
 — I godzinę.
 — Jaką godzinę?
 — Dzień i godzinę mojego przedstawienia.
 — Na honor — powiedział król — dobrześ zarobiła na to przedstawienie, hrabino. Oznacz dzień sama.
 — Najbliższy, jaki można, Najjaśniejszy Panie.
 — A czy gotowe wszystko?
 — Wszystko a wszystko.
 — Nauczyłaś się trzech ukłonów?