Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/508

 Wprawiałam się w nie od roku.
 — A suknię masz?
 — Dosyć dwudziestu czterech godzin na to, aby była gotowa.
 — Masz chrzestną matkę?
 — Będzie tu za godzinę.
 — A zatem, hrabino! zróbmy układ.
 — Jaki?
 — Nie wspomnisz mi więcej o zajściu wicehrabiego Jana z baronem de Taverney.
 — Pośwęcamy więc biednego Jana?
 — To konieczne.
 — Zgoda! Najjaśniejszy Panie — nigdy ani wzmianki... Dzień?
 — Pojutrze.
 — Godzina?
 — Dziesiąta wieczorem, jak zwykle.
 — Słowo, Najjaśniejszy Panie?
 — Powiedziane.
 — Słowo królewskie?
 — Słowo szlacheckie.
 — Twoja ręka, Francjo.
 I pani Dubarry wyciągnęła do króla śliczną małą rączkę, na której Ludwik XV położył swoją.
 Tego ranka, w Luciennes, wszystko odczuwało wesołość władcy; przegrał on na punkcie, na którym oddawna zdecydowany był przegrać, lecz wygrał za to na innym: było to całem jego wynagrodzeniem. Dałby sto tysięcy liwrów Janowi pod warunkiem, ażeby wyjechał do wód pirenejskich lub