Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/512

 I nadstawiła królowi świeże swoje policzki, na których złożył on dwa głośne pocałunki.
 — Niech djabli wezmą podpisy i tych, co przyjeżdżają po nie! Kto też to wynalazł ministrów, teki i stemple?
 Zaledwie skończył swoje złorzeczenia, gdy minister i teka wchodzili drzwiami przeciwległemi tym, któremi wyszła hrabina.
 Król wydał drugie westchnienie, jeszcze bardziej melancholijne, niż poprzednie.
 — Ach! jesteś, Sartines — powiedział — jakiś ty akuratny!
 Powiedział to z takim akcentem, iż trudno było zrozumieć, pochwała to, czy wymówka.
 Pan de Sartines roztworzył tekę i zabierał się do pracy, gdy skrzypienie kół powozowych po piasku alei doszło do ich uszu.
 — Zaczekajno, Sartines — powiedział król.
 I pobiegł do okna.
 — Jakto? — zawołał — hrabina wyjeżdża?
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział minister.
 — I nie czeka na hrabinę de Béarn?
 — Najjaśniejszy Panie, bodaj, że znużona czekaniem, sama się po nią udaje.
 — Ta dama miała jednakże przybyć dzisiaj...
 — Najjaśniejszy Panie — nieledwie pewny jestem, że nie przybędzie wcale.
 — Jakto? ty wiesz o tem Sartines?
 — Muszę, Najjaśniejszy Panie, choć trochę