Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/516

 — Tolerowane, Najjaśniejszy Panie, lecz pod warunkiem, że się pokazywać nie będzie.
 — A on się pokazuje?
 — Nic innego nie robi.
 — W armeńskim kostjumie?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, zażądaliśmy, aby go zaniechał.
 — I usłuchał?
 — Tak, ale wrzeszczy na prześladowanie.
 — Jakże się teraz ubiera?
 — Jak wszyscy, Najjaśniejszy Panie.
 — Więc skandal nie taki wielki.
 — Jakto! Najjaśniejszy Panie, ten człowiek, któremu zakazano pokazywać się, czy wie Wasza Królewska Mość, gdzie chodzi codziennie? Do marszałka Luxemburskiego, do pana d’Alembert, do pani d’Epinay?
 — Do kawiarni Regencji, Najjaśniejszy Panie. Grywa tam w szachy co wieczór, tylko przez upór, bo przegrywa zawsze, a ja każdego wieczora potrzebuję całej brygady do pilnowania tłumów, zbierających się przed domem.
 — Paryżanie są widocznie daleko głupsi, niż sądziłem. Pozwól im się bawić, Sartines; przynajmniej krzyczeć na nędzę nie będą.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie; lecz gdyby pewnego pięknego poranku poważył się mieć przemowy, jak to miało miejsce w Londynie?...
 — O! w takim razie, ponieważ to byłoby zbrod-