Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/524

a w kwadrans później zatrzymał się na rogu ulic OO. Opatów i Ś-tej Małgorzaty.
 Pani Dubarry wysiadła i udała się piechotą w stronę hotelu, bojąc się, aby turkot nie ostrzegł starej spryciarki i żeby się przed nią nie schowała.
 Hrabina z jednym tylko lokajem pospieszyła do hotelu i wpadła gwałtownie w drzwi główne.
 Nikt nie widział, gdy wchodziła, dopiero przy schodach spotkała gospodynię.
 — Gdzie mieszka pani de Béarn? — zapytała.
 — Pani de Béarn chora, nie przyjmuje nikogo.
 — Wiem o tem, że chora i właśnie przyszłam ją odwiedzić.
 I lekka, jak ptaszek, wbiegła na schody.
 — Pani! pani! — wołała oberżystka — gwałtem chcą się dostać do pani!
 — Kto taki? — zapytała stara pieniaczka z głębi pokoju.
 — To ja — odrzekła hrabina, stając na progu z miną, zastosowaną do okoliczności.
 — Pani hrabina u mnie! — zawołała stara, blada z przerażenia.
 — Tak, droga pani, przyszłam panią odwiedzić, pocieszyć w nieszczęściu. Opowiedz mi, co to się stało.
 — O pani! nie śmiem prosić, ażebyś spoczęła v tej obrzydłej dziurze.
 — Wiem, że pani posiada zamek w Turyngji, więc nie zważam wcale na to chwilowe mieszkanie w hotelu.