Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/525

 Hrabina usiadła, a pani de Béarn zrozumiała, że nie pozbędzie się jej tak łatwo.
 — Bardzo pani cierpi — zapytała Dubarry.
 — O! strasznie, okropnie.
 — I to prawa noga? Jakimże wypadkiem pani ją tak oparzyła?
 — Bardzo prostym: trzymałam maszynkę w ręku, naraz wyśliznęła się, upadła i woda gorąca wylała się na nogę.
 — Ach! to przerażające!
 Stara ciężko westchnęła.
 — O tak, to przerażające. Cóż robić, nieszczęścia w parze chodzą.
 — Wie pani, że król ją oczekiwał dziś rano?
 — Nie powiększaj pani mojej boleści.
 — Jego Królewska Mość niezadowolony, że pani się nie stawiła.
 — Mam nadzieję wytłumaczyć Najjaśniejszemu Panu że tylko choroba mogła mnie zatrzymać.
 — Nie chcę pani bynajmniej martwić, broń Boże rzekła Dubarry, widząc poważną minę starej — chcę tylko, abyś zrozumiała, jak wiele wagi król przywiązywał do tego, co miało nastąpić i jak byłby za to wdzięczny.
 — Sama pani widzi, czy to możebne.
 — Bezwątpienia, lecz powiem pani rzecz jedną.
 — Powiedz, pani, bardzo rada będę usłyszeć.
 — Mnie się zdaje, że wypadek pani był skutkiem jakiegoś wzruszenia...