Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/526

 — Bardzo być może — odrzekła stara, potakując głową — wzruszona byłam niezmiernie zaszczytnem przyjęciem, jakiego doznałam u pani.
 — E! zdaje mi się, że oprócz tego...
 — Cóżby być mogło innego?... ja przynajmniej nie wiem o niczem...
 — Może spotkanie jakie?
 — Nie przypominam sobie...
 — Może, wychodząc ode mnie?...
 — Nie spotkałam nikogo, jechałam karetą brata pani.
 — Ale może przedtem?...
 Pani de Béarn zamyśliła się.
 — Niech sobie pani przypomni — rzekła Dubarry zniecierpliwiona, — przecie ktoś wjeżdżał na dziedziniec, gdy pani opuszczała pałac.
 — Przykro mi, droga pani, lecz nie mogę sobie przypomnieć.
 — Pewna kobieta... A! teraz pani wie, o kim mowa.
 — Wzrok mam tak krótki, że o dwa kroki nie poznaję nikogo.
 — Kuta baba — pomyślała hrabina — nie dani jej rady, trzeba z nią grać w karty otwarte.
 — No więc — rzekła głośno — ponieważ pani nie poznała tej damy, powiem zaraz, kto ona była...
 — Chce pani mówić o tej, z którą się w progu domu pani minęłam?
 — Naturalnie, to moja szwagierka, panna Dubarry.