Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/527

 Słucham z uwagą; lecz ponieważ nigdy jej nie widziałam...
 — Zdaje się pani tylko.
 — Czyżbym ją kiedy widziała?
 — Tak, a nawet ją pani u siebie w domu przyjmowała.
 — Pannę Dubarry?
 — Ją samą. Ale wtedy nazywała się panną Flageot.
 — O! — zawołała stara z goryczą, której ukryć nie była w stanie — więc ta mniemana panna Flageot, która aż do mnie trafiła, wyciągnęła z domu i zmusiła prawie do podróży, to była pani siostra?
 — We własnej osobie, szanowna pani.
 — A kto ją nasłał na mnie?
 — Ja sama.
 — Czy dlatego, ażeby ze mnie zażartować?
 — Dlatego, aby oddać pani przysługę, a jednocześnie, abyś pani i mnie usłużyła.
 Stara dama zmarszczyła gęste brwi siwe.
 — Zdaje mi się — powiedziała, — że jej odwiedziny nie wyjdą mi na dobre.
 —Czyżby pan de Maupeau źle panią przyjął?
 — Tak, zdawkową monetą uprzejmości.
 — Zdaje mi się, iż miałam zaszczyt ofiarować pani coś lepszego nad ową zdawkową monetę.
 — Pani łaskawa, człowiek proponuje, a Bóg dysponuje...