Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/529

 — Jakto pani rozumie?
 — A to, widzi pani, bywa zwyczajna czerwoność, opuchnięcie lub starcie skóry. Nie jestem doktorem, lecz przecie w życiu każdy się kiedyś oparzył mniej lub więcej.
 — O pani, to jest starcie skóry.
 — Mój Boże, jak też pani fatalnie cierpieć musi. Czy pozwoli pani przyłożyć sobie mojego olejku?
 — Z wdzięcznością, droga pani. Czy go pani z sobą przyniosła?
 — Nie; lecz przyślę natychmiast.
 — Serdecznie pani dziękuję.
 — Chciałabym tylko zobaczyć ranę.
 Stara się poruszyła.
 — O nie, pani — zawołała — to za przykry byłby widok...
 — Dobrze — pomyślała Dubarry — złapała się baba.
 — O, niech się pani nie lęka — rzekła — widok ran mnie nie przestrasza.
 — Zanadto znam zwyczaje światowe, abym...
 — Gdy idzie o pomoc bliźniemu, zapomnijmy o tych zwyczajach.
 I szybko skierowała rękę ku nodze zranionej.
 Stara krzyknęła, choć pani Dubarry zaledwie się jej dotknęła.
 — Dobrze gra komedję — szepnęła hrabina, przyglądając się minom pani de Béarn.