Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/53

załamując ręce rozpaczliwie. — On mi każe być spokojnym, kiedy za trzy miesiące, jeżeli nie przygotuję eliksiru, wszystko się dla mnie skończy. Niechaj jednak przebrnę drugą pięćdziesiątkę, niechaj odzyskam młodość, sprężystość członków i zdolność do czynu! o! wtedy nie będę nikogo potrzebował i nikt mi wtedy nie powie: „zrobię“, bo mu odpowiem:
 Już zrobiłem!
 — Czy będziesz mógł w końcu powiedzieć to samo o naszem wielkiem zadaniu?
 — O! gdybym miał taką pewność co do wynalezienia eliksiru, jak co do zrobienia brylantów.
 — Mistrzu!... więc to prawda?
 — Prawda, ponieważ już je zrobiłem.
 — Zrobiłeś?
 — Idź i zobacz!
 — Gdzie?
 —Tam, z prawej strony, w szklanem naczyniu.
 Podróżny porwał chciwie wskazane naczynie; był to kubeczek kryształowy, niezwykle cienki, w którego wnętrzu znajdował się proszek.
 — Czy to proszek djamentowy?... — wykrzyknął młody człowiek.
 — Naturalnie, że djamentowy! przypatrz się tylko dobrze.
 — O! widzę brylant wielkości ziarnka prosa.
 — Wielkość nie znaczy nic; wynajdziemy sposób łączenia tego proszku; z każdego jego ziarnka będzie ziarno duże jak groch.