Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/530

 — Zdawało mi się, że już umieram, tak mnie pani uraziła!
 I blada, z oczyma przymkniętemi, zdawała się omdlewać!
 — Czy pani pozwoli? — dorzuciła ulubienica.
 — Czyń pani, co się jej żywnie podoba, rzekła stara głosem cichym.
 Dubarry odwiązała prędko bandaże, otaczające nogę; pani de Béarn jej nie broniła.
 — Zapewne, przy ostatnim kompresie, zacznie wrzeszczeć, lecz choćbym miała ją zadusić, zobaczę nogę, — szeptała hrabina.
 Pani de Béarn jęczała, lecz nie sprzeciwiała się wcale.
 Po zdjęciu kompresu, prawdziwa i głęboka rana ukazała się oczom Dubarry. Nie było to żadne naśladowanie i tu okazała się dopiero dyplomacja pani de Béarn.
 Stara hrabina prawdopodobnie poznała Chon; lecz podniosła się do wysokości Porcji i Muciusa Scevoli.
 Pani Dubarry podziwiała ją w skupieniu ducha.
 Stara dama w poczuciu zwycięstwa, przeszywała wzrokiem hrabinę, klęczącą u jej nóg.
 Dubarry zręcznie obwinęła ranę, ułożyła chorą nogę na poduszkach taboretu i usiadła obok pani de Béarn.
 — Zwyciężyłaś mnie, pani — rzekła przebacz, że od początku nie stawiałam kwestji jasno,