Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/532

 Trzeba mi natychmiast pułku dla syna i nominacji na pułkownika.
 — A kto pułk umunduruje?
 — Król, ma się rozumieć, bo, gdybym na to wydała otrzymane dwieście tysięcy liwrów, byłabym równie biedną, jak dzisiaj jestem.
 — Policzywszy dobrze, mamy już sześćset tysięcy liwrów.
 — O nie, czterysta tylko, i to w przypuszczeniu, że pułk kosztować będzie dwieście.
 — Niechże tak będzie.
 — Chcę jeszcze prosić króla, o wynagrodzenie za winnicę moją w Turenji, czyli za cztery morgi doskonałej ziemi, którą inżynierowie królewscy zabrali mi przed jedenastu laty na kanał jakiś.
 — Przecież zapłacono pani?
 — Tak jest, lecz podług oceny biegłych, ja zaś ceniłam tę winnicę dwa razy wyżej, niż oni.
 — Dobrze, dobrze, będzie pani miała zapłacone po raz drugi.
 Czy już wszystko?
 — Przepraszam. Brak mi gotówki, jak to zapewne pani zauważyła; a winna jestem panu Flageot coś około dziewięciu tysięcy liwrów.
 — Jeszcze dziewięć tysięcy?
 — Bez tego obejść się nie mogę.
 — Zapłacę te dziewięć tysięcy z własnej szkatuły. Spodziewam się, że pani ze mnie zadowolona?
 — Najzupełniej, droga pani; lecz i ja dowiodłam pani swoich dobrych chęci.