Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/533

 — O, jakże żałuję, że pani sobie nogę oparzyła — powiedziała, śmiejąc się, Dubarry.
 — Ja wcale tego nie żałuję — odrzekła pieniaczka to mi pozwoli dowieść pani, iż pomimo wszelkich wypadków, jestem na jej usługi.
 — Obliczymy teraz skrupulatnie — wyrzekła Dubarry.
 — Zatrzymaj się pani chwilkę.
 — Czy pani zapomniała jeszcze o czem?
 — O jednej rzeczy maleńkiej.
 — A więc proszę powiedzieć.
 — Nie spodziewałam się stanąć przed naszym wielkim monarchą. Niestety! Wersal i świetności jego wyszły mi z pamięci, tak, że obecnie nie mam sukni odpowiedniej.
 — Przewidziałam to, droga pani. Wczoraj, zaraz po twoim odjeździe, ubranie pani na uroczystość prezentacji zaczęto przygotowywać. Jutro w południe będzie skończone.
 — Nie mam brylantów.
 — Panowie Boeëhmer i Bassange dostarczą pani jutro, na mój rozkaz, garnitur prześliczny, wartujący dwieście dziesięć tysięcy liwrów, a pojutrze przyjmą go z powrotem, płacąc pani dwieście tysięcy. Tym sposobem wynagrodzenie będzie już zapłacone.
 — Doskonale, łaskawa pani; nie mam już nic więcej do żądania.
 — Cieszy mnie to nieskończenie.
 — Ale, ale, a nominacja dla syna mego?