Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/534

 — Najjaśniejszy Pan sam ją pani wręczy.
 — A obietnica umundurowania pułku?
 — W dyplomie i to się znajdzie.
 — Doskonale. Pozostaje jedynie kwestja winnic...
 — Na ile pani szacuje te cztery morgi?
 — Ponieważ ziemia jest doskonała, zatem po sześć tysięcy liwrów morgę.
 — Podpiszę pani rewers na dwanaście tysięcy, które z dwunastoma już wziętemi przez panią, uczynią dwadzieścia cztery tysiące.
 — Oto przybory do pisania — rzekła stra hrabina, wskazując na biurko.
 — Będę miała zaszczyt podać je najpierw pani — powiedziała Dubarry.
 — Mnie?
 — Tak, właśnie.
 Abyś pani raczyła napisać do króla słów kilka, które oto podyktuję:
 — A! prawda! — odrzekła pani de Béarn.
 — Niech więc pani pisze.
 Stara przysunęła stolik, wzięła pióro i papier i czekała.
 „Najjaśniejszy Panie! Szczęście, jakie mnie spotkało z powodu, iż Wasza Królewska Mość, raczyłeś przyjąć moją propozycję przedstawienia na dworze najdroższej przyjaciółki mojej, hrabiny Dubarry...“
 Stara wykrzywiła wargi i nacisnęła pióro, aż głośno skrzypnęło.