Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/54

 Tylko, na Boga!... drogi Acharacie, każ zrobić daszek nad kominem i konduktor piorunowy!... Niech mi woda nie kapie — niech pioruny idą na bory i lasy.
 — Dobrze, dobrze, bądź spokojny mistrzu!
 — Zawsze to samo nieśmiertelne: bądź spokojny! O! młodości szalona, zarozumiała! — zawołał stary z grobowym śmiechem, odsłaniającym bezzębne szczęki.
 — Mistrzu — podchwycił Acharat — ogień twój gaśnie, tygiel stygnie; co znajduje się w tym tyglu?
 — Idź i zobacz! Acharat odkrył naczynie i ujrzał kawałek węgla zeszklonego, wielkości orzecha.
 — Djament! — wykrzyknął.
 Lecz zaraz dodał:
 — Ale plamisty, bez wartości.
 — Bo ogień wygasł, Acharacie, bo przykrycia nie było nad kominem, czy słyszysz?
 — Przebacz, mistrzu, — rzekł młodzieniec, obracając djament, to błyszczący, to znów matowy. — Przebacz i posil się, pokrzep swe siły.
 — Nie potrzebuję, przed dwoma godzinami wypiłem łyżeczkę eliksiru.
 — Mylisz się mistrzu, piłeś o szóstej rano!
 — A teraz która godzina?
 — Druga po północy.
 — Boże! — zawołał uczony, składając ręce —