Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/553

 — Lub pana de Choiseul — dodał marszałek — księżno, miej się na baczności!
 — Pan de Choiseul jest takim, jak i ja; podda się niełasce, lecz ubliżenia nie zniesie.
 — Ani ty książę, ani księżna, ani pan de Choiseul nie będą skazani na wygnanie — odezwała się marszałkowa de Mirepoix — to na mnie się skrupi — król mi tego nie przebaczy, że mniej uprzejmą jestem dla hrabiny, niż byłam dawniej dla margrabiny.
 — To prawda — odparł książę — przecież panią nazywano ulubienicą ulubienicy. Biedna marszałkowa! Razem nas wypędzą!
 — Wszystkie będziemy skazane — rzekła pani de Guémenée, powstając — bo mam nadzieję, że żadna z nas nie cofnie się przed raz powziętem postanowieniem.
 — I zaprzysiężoną obietnicą — dodał książę.
 — O! zresztą na wszelki wypadek — powiedziała pani de Grammont — przedsięwezmę ostrożności!
 — Pani? — podchwycił książę.
 — Tak. Ażeby jutro mogła być o dziesiątej w Wersalu, potrzebne jej są trzy rzeczy.
 — Jakie?
 — Fryzjer, suknia i kareta.
 — Naturalnie.
 — I cóż?
 — Zatem o dziesiątej nie będzie mogła być w Wersalu; król się zniecierpliwi, odejdzie do sie-