Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/561

karetę, temi samemi końmi, które do Wersalu nas zawiozą!
 Woźnica z końmi wyruszył w tej chwili, a ledwie tętent ich ucichł w stronie ulicy Ś-go Honorego, Zamor ukazał się z listem.
 — List do pani Barry — rzekł.
 — Kto go przyniósł? — Człowiek jakiś.
 — Jakto, co za człowiek?
 — Przyjechał konno.
 — A dlaczego tobie list ten oddał?
 — Bo Zamor stał we drzwiach.
 — Czytaj, hrabino, zamiast się wypytywać — zawołał Jan.
 — A! prawda, masz słuszność wicehrabio.
 — Oby tylko list ten nie zwiastował nic złego — mruknął wicehrabia.
 — E! to pewnie prośba do króla, przysłana na moje ręce.
 — Nie wygląda to wcale na prośbę.
 — Naprawdę, wicehrabio, lubisz napędzać strachu — rzekła hrabina z uśmiechem i złamała pieczątkę.
 Po przeczytaniu pierwszych wyrazów krzyknęła przeraźliwie i padła na fotel półżywa.
 — Ani fryzjera, ani sukni, ani karety! — zawołała.
 Chon podbiegła do hrabiny, Jan list pochwycił.
 Pismo było proste i drobne, zdradzające rękę kobiety.