Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/564

 Cisza grobowa nastała, nikt nie śmiał zapytać, kto był za drzwiami.
 — Proszę wybaczyć — odezwał się głos obcy z poza drzwi — pragnąłbym pomówić z panią hrabiną Dubarry.
 — Nie wchodzi się tu w ten sposób — wołał odźwierny, nadbiegłszy, aby zatrzymać nieznajomego.
 — Czekaj, czekaj — rzekł Dubarry — nie można się spodziewać nic gorszego nad to, co nas spotkało. Czego pan chcesz od hrabiny?
 I Jan otworzył drzwi gwałtownie.
 Nieznajomy wszedł i stanął w trzeciej pozycji.
 — Panie — rzekł — pragnę ofiarować usługi moje hrabinie Dubarry, która, jak mi się zdaje, ma wziąć udział w dzisiejszej ceremonji dworskiej.
 — Jakież to usługi?
 — Te, które należą do mojego fachu.
 — A fach pański?
 — Jestem fryzjerem.
 I nieznajomy skłonił się powtórnie.
 — A! — wykrzyknął Jan, rzucając się na szyję przybysza — więc pan jesteś fryzjerem? Chodź prędzej, najdroższy mój panie chodź!
 — Chodź, chodź przyjacielu — mówiła Chon, chwytając za ramiona młodego człowieka, zmieszanego tem przyjęciem.
 — Fryzjer! — zawołała pani Dubarry, podnosząc ręce. — Ależ to anioł z nieba zesłany. Czy Lubin pana przysłał?