Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/567

 — Suknia! suknia! — wołała Chon klaszcząc w ręce.
 — Suknia! — powtórzyła pani Dubarry mdlejąc prawie z nadmiaru radości jak przed chwilą z nadmiaru rozpaczy.
 — Kto ci to wręczył, niedołęgo? — pytał Jan szwajcara.
 — Jakaś kobieta, proszę pana.
 — Ale jaka?
 — Nie znam jej wcale.
 — A gdzie się podziała?
 — Oddała mi pudło — krzyknęła nad uchem: „Dla pani hrabiny“, wskoczyła do kabrjoletu, którym przyjechała i oddaliła się szybko.
 — Mniejsza o to, suknia jest, to najważniejsze — powiedział Jan.
 — Chodź-że Janie, chodź prędzej — zawołała Chon — siostra umiera z niecierpliwości.
 — Jestem — mówił Jan — patrzcie, cieszcie się i podziwiajcie tę suknię, zesłaną z nieba.
 — Czy tylko będzie dobra? przecież nie dla mnie robiona. Mój Boże! jaka szkoda! bo śliczna jest i bardzo mi się podoba!
 — Chon zmierzyła suknię.
 — Długość taka jak na ciebie, szerokość stanika także dobra.
 — Co za prześliczny materjał! — dorzuciła Dubarry. — To nie do uwierzenia! — rzekła Chon.