Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/568

 — To przerażające! — dodała hrabina.
 — Przeciwnie, wtrącił Jan — dowodzi to, że masz nieprzyjaciół potężnych, lecz równocześnie oddanych ci przyjaciół.
 — Niech to będzie sam djabeł — zawołała hrabina — nie dbam o to, byleby mi tylko pomógł zwyciężyć Grammont’ów!
 — A teraz — odezwał się Jan — myślę...
 — Co myślisz?
 — Że możesz z całą ufnością powierzyć główkę swoją temu panu...
 — Co ci daje tę pewność?
 — Przebóg! czy nie domyślasz się, że ten sam przyjaciel go przysłał, co i suknię dostarczył?
 — Ależ ja przyszedłem ze swego natchnienia — rzekł Leonard.
 — No, no, kochany panie, cała historja z gazetą — to komedyjka.
 — Prawda święta, proszę pana.
 — Przyznaj się pan — dodała Dubarry.
 — Pani hrabino, mam oto jeszcze gazetę w kieszeni, schowałem ją na papiloty.
 I Leonard wyjął dziennik w którym donoszono o przedstawieniu.
 — A teraz do dzieła — rzekła Chon, — bo oto ósma bije.
 — Nic pilnego — odparł fryzjer, — godzina czasu wystarczy na drogę z Paryża do Wersalu.