Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/569

 — Tak! gdybym tylko karetę miała — westchnęła hrabina.
 — O! to prawda — rzekł Jan, — a tego łotra Franciani nie widać!
 — Czyż nie uprzedzono nas, że me będzie, ani fryzjera, ani sukni, ani karety!
 — Więc i Franciani zawiódłby nas! — powiedziała Chon.
 — Nie, nie — zawołał Jan, — widzę go, idzie!
 — A kareta? kareta? — zapytała hrabina.
 — Zapewne za bramą została. Odźwierny otworzy... Lecz cóż to się stało Francianiemu?
 Drzwi się z trzaskiem otworzyły i powoźnik wpadł do salonu, blady i zmieniony.
 — Ach, panie wicehrabio! wykrzyknął, kareta była już w drodze, gdy na zakręcie ulicy de Traversiére wypadło czterech ludzi, poturbowali mego czeladnika, który ją państwu miał oddać i popędziwszy konie, uciekli z powozem galopem.
 — A mówiłem wam! — rzekł Dubarry nie ruszając się z fotela, w który upadł na widok powoźnika.
 — Ależ to gwałt! — zawołała Chon. Bracie ruszże się!
 — Pocóż mam się ruszać?
 — Ależ trzeba znaleźć powóz!
 — Ech! — powiedział Jan, — ten kto uśmierza burze i żywi ptaki niebieskie, kto zesłał nam ta-