Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/57

 — Piorun uderzył i zerwał lejce przednich koni, które uciekły, unosząc pocztyljona.
 Kobieta obejrzała się niespokojnie.
 — A ten... który z kozła powoził, gdzie jest?
 — Wszedł w tej chwili do powozu.
 — I nic mu się nie stało?
 — Nic a nic.
 — Jesteś pan pewny tego?...
 — Jak najpewniejszy.
 — Chwała Bogu!...
 Młoda kobieta uspokoiła się i po chwili zapytała:
 — A pan gdzie się znajdował, że tak w porę przybył mi z pomocą?
 — Zaskoczony burzą, schowałem się w jaskini, która jest zejściem do kopalni, gdy naraz ujrzałem pędzący powóz. Sądziłem, że konie go ponoszą, przekonałem się jednak, iż trzyma je ręka silna i wprawna... Naraz nowy straszliwy huk piorunu obezwładnił mnie zupełnie. To, co opowiadam, wydaje mi sennem widziadłem.
 — Nie jesteś pan zatem pewny, czy ten kto powoził z kozła jest obecnie wewnątrz powozu?
 — Ależ pani, — ocknąwszy się z osłupienia, widziałem doskonale jak tam wchodził.
 — Sprawdź pan to z łaski swojej raz jeszcze, proszę pana...
 — W jaki sposób mam to uczynić?...
 — Nasłuchując. Jeżeli jest w powozie, to będzie słychać dwa głosy...