Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/578

 — Ma widocznie jakieś ku temu powody.
 — Ale jakie?
 — Już kwadrans na jedenastą...
 — A tak... prawda, kwadrans na jedenastą, a hrabiny ie widać! Słuchaj, marszałkowo, chcesz, abym ci coś powiedział?
 — Proszę.
 — Mam oto pewne obawy.
 — Jakie?
 — Czy nie przytrafiło się co złego tej biednej pani hrabinie? Musisz chyba coś o tem wiedzieć?
 — Skądże?
 — No, byłaś przecie główną sprężyną spisku.
 — Więc tak! — poufnie szepnęła marszałkowa — mam te same co i ty książę obawy.
 — Nasza kochana księżna jest przeciwniczką niebezpieczną, umie ona, jak Partowie, ranić uciekając. Dostrzegam także niepokój na twarzy pana de Choiseul, nie może na miejscu usiedzieć, a króla z oczu nie spuszcza. Coście tam takiego uknuli? Powiedz mi z łaski swej, księżno.
 — O niczem nie wiem, ale coś podejrzewam, jak ty książę.
 — Co to wyniknie z tego?...
 — Zwłoka na dziś, kochany książę, a jutro zdarzyć się może coś, co prezentację do nieskończoności odwlecze. Delfinowa zamiast za dni cztery, może jutro już znaleźć się w Compiégne. Kto to wie, czy nie chodzi im o zyskanie jednego dnia.