Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/58

 Młodzieniec skoczył na stopień, nachylił się do pudła karety i słuchał.
 — Może pani być zupełnie spokojna — rzekł powracając.
 Kobieta skłoniła głowę i wpadła w zadumę; młody człowiek patrzył na nią uważnie.
 A miał na co patrzyć. Była to bowiem śliczna dwudziesto-czteroletnia brunetka, o płci ciemnej, matowej. Cudne niebieskie oczy, wzniesione w górę, błyszczały jak gwiazdy, a włosy czarne, niepudrowane, wbrew ówczesnej modzie, spadały na szyję o odcieniach opalu.
 Naraz powzięła zamiar jakiś.
 — Gdzie się teraz znajdujemy? — zapytała.
 — Na drodze ze Strasburga do Paryża, o dwie mile od Pierrefitte.
 — Co to jest Pierrefitte?
 — Małe miasteczko.
 — A za Pierrefitte co będzie?
 — Bar-le-Duc.
 — Czy to także miasto?
 — Tak pani.
 — Ludne?...
 — Ma cztery, czy pięć tysięcy mieszkańców.
 — Czy niema stąd jakiej bliższej drogi do Bar-le-Duc?
 — Niema, a przynajmniej ja o niej nie wiem.
 — Peccato! — rzekła zcicha, cofając się do kabrjoletu.
 Młodzieniec poczekał jeszcze chwilę, a widząc