Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/584

ciem księżniczek, mając przytem podporę w swojej chrzestnej matce, śmiało spoglądała ona na panów otaczających monarchę, a pewna swego stanowiska, szukała oczami nieprzyjaciółek pomiędzy damami.
 Naraz postać ludzka przesłoniła jej perspektywę.
 — Ah! książę — zawołała — potrzeba było aż tu przybyć, aby was spotkać nareszcie!
 — Jakto, hrabino?...
 — Ano, od tygodnia przynajmniej nie pokazaliście się ani w Wersalu, ani w Paryżu, ani w Luciennes.
 — Zachowywałem sobie przyjemność ujrzenia pani tutaj dzisiejszego wieczora — odpowiedział stary dworak.
 — Przewidywałeś to może, mości książę?
 — Pewny tego byłem, hrabino.
 — Co za człowiek z ciebie, książę?... Wiedziałeś o wszystkiem, a nie uprzedziłeś mnie, która o niczem nie wiedziałam.
 — Niepodobna, hrabino, byś nic o tem nie wiedziała?
 — Nic a nic!... Byłam w tem położeniu, co kiedyś Ezop, gdy stróż porządku publicznego zatrzymał go na ulicy i zapytał: „Dokąd idziesz? — Nie wiem — odpowiedział bajkopisarz. — Tak?... no to w takim razie pójdziesz do więzienia. — Widzisz zatem, że nie wiedziałem, dokąd idę“ — odparł filozof. — Tak samo i ja, mości książę, mogłam przy-