Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/585

puszczać, że idę do Wersalu, lecz na pewno twierdzić tego nie mogłam. Byłbyś też oddał mi wielką przysługę, gdybyś był raczył mnie odwiedzić... teraz przyjdziesz, nieprawdaż?
 — Pani — odpowiedział Richelieu, udając, że nie odgaduje szyderstwa — nie pojmuję dlaczego nie byłaś pewną przybycia tutaj?
 — Dlatego, mości książę, że byłam otoczona sidłami.
 I bystro spojrzała na Richelieu’go, który wytrzymał to spojrzenie niewzruszony.
 — Sidła? Boże?! co ja słyszę, hrabino?
 — Najpierw skradziono mi fryzjera.
 — Fryzjera?
 — Tak jest, mości książę.
 — Czemuż mnie pani nie powiadomiłaś o tem; byłbym ci przysłał innego,.
 — Ale mówmy trochę ciszej — dodał — byłbym ci przysłał skarb, talent, który wynalazła pani d‘Egmont, artystę, przy którym bledną wszyscy perukarze, wszyscy fryzjerzy królewscy, byłbym ci przysłał mojego Leonarda...
 — Leonarda? — wykrzyknęła pani Dubarry.
 — Tak, człowieka, który czesze Septymanję, człowieka, którego ona ukrywa przed ludzkiem okiem, jak Harpagon swoją skrzynkę. Zresztą, hrabino, niemasz się na co użalać, uczesana jesteś zachwycająco. A co najdziwniejsze, że fryzura twoja przypomina kształtem tę, jaką córka moja zadysponowała wczoraj Boucherowi — i w jakiej byłaby