Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/588

 — Jesteś w błędzie, hrabino; jest to hrabia de Fenix, cudzoziemiec, świeżo przybyły.
 — Czy widzisz, książę, jak on się we mnie wpatruje?
 — Wszyscy patrzą na ciebie, pani, bo wyjątkowo jesteś piękną!
 — Kłania mi się, czy widzisz?...
 — Wszyscy kłamać ci się będą, jeżeli dotąd jeszcze nie czynili tego.
 Ale hrabina nie słuchała tych komplementów; dziwnie wzruszona, z wejrzeniem utkwionem w człowieka, który całą jej uwagę pochłonął, odwróciła się od księcia i jakby pomimowoli postąpiła kilka kroków w stronę nieznajomego.
 Król, który nie spuszczał z oka ulubienicy, zauważył ten ruch, a sądząc, iż chce z nim mówić, zbliżył się, aby złożyć jej swoje powinszowania.
 Myśl, zajmująca umysł hrabiny, tak ją całą jednak pochłonęła, że nie była w stanie się opanować.
 — Najjaśniejszy Panie — zapytała — kto jest ten oficer pruski, stojący poza panią de Guémenée?
 — Który w tej chwili na nas patrzy? — zapytał Ludwik XV.
 — Tak — odpowiedziała hrabina.
 — Ten o postawie wyniosłej, w złotym kołnierzu?
 — Tak, tak, właśnie.
 — Reprezentant mojego kuzyna, króla pruskiego... filozof taki sam, jak i on. Rozkazałem mu