Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/59

że jest niepotrzebny, chciał się oddalić. Poruszenie to wyrwało kobietę z zadumy.
 — Panie! — zatrzymaj się — zawołała.
 — Jestem na usługi, — rzekł zbliżając się.
 — Jedno chcę jeszcze zadać panu pytanie!
 — Słucham.
 — Z tyłu powozu był koń uwiązany.
 — Nie ma go już tam, proszę pani; człowiek, który wszedł do powozu, przywiązał go z boku.
 — Jest to koń niezmiernie cenny, pragnę się przekonać czy zdrów i cały; jak mogę go zobaczyć?
 — Chętnie przyprowadzę go pani.
 — O! uczyń to pan, proszę, będę panu nieskończenie wdzięczna.
 Młodzieniec zbliżył się do konia, który zarżał, podnosząc głowę.
 — Nie bój się pan!... — odezwała się kobieta, łagodny jest jak baranek.
 Później głos trochę zniżając:
 — Dżerid! Dżerid! — zawołała.
 Młodzieniec zaczął odwiązywać zwierzę, które poczuwszy rękę niewprawną, szarpnęło się i uwolniwszy się ruchem gwałtownym, odskoczyło o dwadzieścia kroków od powozu.
 — Dżerid! — zawołała kobieta głosem pieszczotliwym, — Dżerid, zbliż się tutaj!
 Arabczyk wstrząsnął pięknym łbem, wciągnął powietrze gwałtownie i w lansadach, jakby w takt muzyki, zbliżył się do kabrjoletu.
 Kobieta wychyliła się do połowy.