Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/590

 — Uczynię, co będziesz tylko chciała, hrabino — odpowiedział król.
 I zbliżył się do marszałka, który nie stracił ani jednego poruszenia ust hrabiny i który, jeżeli nie słyszał, to odgadł, co mówiła.
 — Spodziewam się, kochany książę, iż pani d‘Egmont wyzdrowieje do jutra?
 — Bezwątpienia, Najjaśniejszy Panie. Dziś nawet, jeżeli Wasza Królewska Mość życzy sobie tego.
 Książę skłonił się przed królem tak, ażeby ukłon ten wyrażał cześć i wdzięczność zarazem.
 Król nachylił się do ucha hrabiny i coś jej cichutko powiedział.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedziała z czarującym uśmiechem hrabina — jestem posłuszną Waszą poddaną.
 Król skinieniem ręki pożegnał obecnych i oddalił się do swoich apartamentów.
 Zaledwie próg sali przestąpił, gdy hrabina jeszcze bardziej wystraszone oczy skierowała na niezwykłego człowieka, który ją tak żywo zajmował.
 Człowiek ten wraz z innymi oddał cześć przechodzącemu królowi, ale w ukłonie nawet czoło jego zachowało wyraz dumy, a nawet groźby; skoro zaś wyszedł Ludwik XV, przecisnął się pomiędzy tłumami i stanął w odległości dwóch kroków od pani Dubarry.