Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/591

 Hrabina, pociągnięta nieprzepartą ciekawością, postąpiła ku niemu, tak, że schylając się w ukłonie, mógł jej powiedzieć cicho, aby nikt inny słyszeć nie mógł:
 — Czy poznajesz mnie, pani?
 — Poznaję; jesteś pan prorokiem moim z placu Ludwika XV.
 Podniósł na nią przejrzyste i pewne siebie spojrzenie.
 — Czy skłamałem, przepowiadając ci, pani, że będziesz królową Francji?
 — Nie, przepowiednia pańska prawie że jest spełniona, gotowa też jestem dotrzymać mego zobowiązania. Czego pan żądasz, powiedz, bardzo cię o to proszę...
 — Miejsce nie po temu; ani czas jeszcze nie nadszedł.
 — Proszę mi wierzyć, że każde żądanie postaram się spełnić z gotowością.
 — Czy będę mógł w każdym czasie, na każdem miejscu i o każdej godzinie dostać się do pani?
 — Przyrzekam to uroczyście.
 — Dziękuję.
 — Ale pod jakiem przedstawisz się pan nazwiskiem? czy jako hrabia de Fenix?
 — Nie, jako Józef Balsamo.
 — Józef Balsamo... — powtórzyła hrabina, podczas gdy tajemniczy cudzoziemiec zniknął pośród tłumu. — Józef Balsamo! dobrze... nie zapomnę!