Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/598

 — Tak, ta na którą patrzy obecnie król i o której nazwisko pyta prawdopodobnie delfinowej.
 — Któż to jest?
 — To jest jego siostra!
 Lekki okrzyk wyrwał się z ust pani Dubarry.
 — Słuchaj, Joanno, nie wiem dlaczego, lecz zdaje mi się, że ty tak samo powinnaś nie ufać siostrze, jak ja bratu.
 — Oszalałeś!
 — Jestem tylko przezorny, będę miał chłopczyka na oku.
 — A ja panienkę.
 — Sza! — rzekł Jan — oto nasz przyjaciel książę de Richelieu.
 Zbliżał się w istocie sam książę, kiwając głową.
 — Co ci się stało, kochany marszałku? — ze ślicznym uśmieszkiem zapytała hrabina. Wyglądasz jakbyś był niezadowolony?
 — Czyliż hrabino, my wszyscy nie jesteśmy zanadto poważni, a nawet smutni, jak na taką uroczystość? Niegdyś, pamiętam, gdy spotykaliśmy równie miłą i równie piękną księżniczkę, matkę delfina, byliśmy daleko weselsi. Czyżby dlatego iż byliśmy młodszymi?
 — Nie drogi marszałku — odezwał się głos poza plecami księcia, monarchja trupieszeje.
 Wszystkich co usłyszeli te słowa dreszcz przejął. Książę się odwrócił — i ujrzał starego szlachcica arystokratycznej powierzchowności, który z uśmiechem mizantropa położył mu rękę na ramieniu.