Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/604

przeznaczone były dla Gilberta i kogoś będącego niby intendentem, zwanego panem Grange.
 Gilbert pośpieszył usadowić się poza Chon dla utrzymania swej godności. Intendent bezmyślnie usiadł poza kuferkiem i pieskiem.
 Panna Chon z serca i umysłu podobna była do wszystkich mieszkańców Wersalu, ale opuszczając pałac czuła się uszczęśliwioną. Rada była odetchnąć powietrzem lasów i pól; zaledwie też wydostali się za miasto, stała się o tyle przystępną, iż zwracając się zapytała:
 — Jakże ci się podobał Wersal, mój panie filozofie?
 — Bardzo, proszę pani, ale czy go już opuszczamy?
 — Tak, jedziemy teraz do siebie.
 — To ma znaczyć do pani, odpowiedział Gilbert, tonem zaczynającego się oswajać niedźwiedzia.
 — To właśnie chciałam powiedzieć. Pokażę cię mojej siostrze: staraj się jej przypodobać, bo o to starają się teraz najwięksi panowie we Francji. Ale, ale, panie Grange, każesz zrobić ubranie temu chłopcu.
 Twarz Gilberta krwią nabiegła.
 — Jakie proszę pani? — zapytał intendent, — czy zwyczajną liberję?
 Gilbert rzucił się na siedzeniu.
 — Liberję! wykrzyknął, rzucając na intendenta dzikie spojrzenie.
 — Ależ nie!... Każesz mu zrobić... powiem ci